Kütüphanesi olan bir insanın “Bunların hepsini okudun mu?” sorusunun muhatabı olmaması imkânsızdır. Bu soruyu soran kişiler genelde bir kütüphane sahibi olmanın tüm kitapları okuma zorunluluğunu beraberinde getirmediğini, kütüphane sahibi olmanın başlı başına bir zevk olduğunu bilmeyenlerdir. Söz konusu kitap alışverişi olduğunda bir kitapperestin okuma, araştırma gibi amaçları olması şart değil; sırf meraktan hiç ilgisi olmayan bir kitabı, çok yaratıcı olduğu için bir çocuk kitabını ya da bir kitabın birden çok baskısını, özel basımlarını, eleştirel basımlarını da alabilir. Bibliyofiller yani kitapperestler bu gerçeğin farkında olsa da söz konusu soruyu işittiklerinde yine de psikolojik bir baskı hissederler. Okumaları gereken, merak edip aldıkları, bir türlü başlayamadıkları, başladıkları halde başka kitaplara kapılıp bitiremedikleri sürüyle kitap raflardan yargılayıcı bakışlarını üzerlerine döndürür. Tam da bu noktada, Nassim Nicholas Talep isimli araştırmacının kişisel kütüphanelerin okunmayan raflarını tanımlamak için yarattığı anti-kütüphane (antilibrary) tanımı devreye giriyor. Nassim, anti-kütüphane sahibi olmanın hepimizin yüreğine su serpecek, hatta daha fazla kitap almak için bizi cesaretlendirecek bir işlevi olduğunu söylüyor. Umberto Eco’nun 30.000 kitap içeren kütüphanesinden ilham alan Nassim’e göre, anti-kütüphaneler bilmediğimiz şeyleri bize hatırlatarak bilgiye her daim aç kalmamızı sağlıyor ve her şeyi bildiğimiz yanılgısına kapılmamızı önlüyor. Böylece sürekli araştırmaya, yeni şeyler öğrenmeye devam ediyoruz çünkü kendimizi yetersiz hissediyoruz. Okumadığımız kitaplar da en az okuduklarımız kadar bilgi ve kültür birikimimize katkı sağlıyor. Her ne kadar Japonca kaynaklı Tsundoku tabiri ‘okuyamacak kadar kitap alma hastalığı’ olarak bilinse de bu açıklama yürağimize su serpti. Umberto Eco 30,000 kitabını okuma konusunda ’10 yaşımdan 80 yaşıma kadar her gün bir kitap okusam yine de bitiremem’ diye açıklama getiriyor. Aşağıda Muhterem Eco’nun kütüphanesinde bir gezintisi.
